Labirynty cieni

    Ludwik Jucewicz,  znany folklorysta i jeden z pierwszych archeologów litewskich już w XIX wieku  przestrzegał młodych adeptów historii przed tym, że „ ... piszący dziś historyję, nie powinien przestawać na samych źródłach pisanych, na samych jałowych zapiskach i kronikach, potrzeba jeszcze koniecznie zasięgać wiadomości z podań miejscowych - z podań ludu. One mu nie jeden ważny wypadek wyjaśnią, nie jednę prawdę zostawioną dotąd samemu gminowi, odkryją, ze stanem moralnego ukształcenia, i pojęciami narodu zaznajomioną. Gmin bowiem, mało się dziś obyczajami, pojęciem i moralnem ukształceniem od swoich przodków rożni. Jak więc kiedyś jego pradziady wierzyli, tak i on dziś wierzy; co mu o dziełach swoich poprzedników powiedzieli, on to wszystko w swojej pamięci zachował ” [1] . Sięgając do tej skarbnicy gminnych guseł, zabobonów i przesądów przekazywanych z dziada pradziada, a których nie brakowało i nie brakuje w polskiej kulturze swoje wyjątkowe miejsce mi...

      Jednym z najbardziej przerażających i żywotnych przesądów był mit wampira, człowieka umarłego, który powstały z grobu, niósł śmierć, wysysając krew żywych, by samemu móc wiecznie żyć. „ Gdy w noc księżycową północ uderzy. wstaje wampir z grobu i błądzi po ziemi, szukając ludzi. Ofiarę swą ubezwładnia i uśmierca, wysysając jej krew. Uśmiercony staje się także wampirem. Na to samo skazana jest też cała jego rodzina. Czasem nad całą miejscowością zawisa, jak nienawistne fatum, klęska wampiryzmu ”  [1] . Obawa przed tymi, którzy pełnią powstają z grobów jest na tyle silna, że nawet i w czasach nam współczesnych mieszkańcy wsi w Rumunii, Słowenii czy Grecji biorą prawo w swe ręce i doszczętnie niszczą zwłoki, które - jak oni wierzą - w nocy mogą wyłaniać się ze swojego niepoświęconego grobu po to, by siać swoją chorobę - śmierć. Przekonanie to, podsycane od wieków przez zabobony, mity, podania, legendy, strach i barbarzyńskie metody unicestwiania umarłych utr...