Labirynty cieni

    Po raz kolejny postanowiłem zwrócić się ku dziesiątej muzie. Tym razem jest to film pt.   Dybuk.  Obraz ten zrealizowany w 1937 roku można uznać za klasykę nie tylko kina jidysz (do 1939 roku w Polsce nakręcono aż 9 filmów żydowskich), ale także śmiało można stwierdzić, że i polskiego kina z okresu międzywojennego.   Dybuk   z 1937 roku powstał na kanwie sztuki Szymona An-skiego (własć. Szlojme Zajnwel Rapoport; żył w latach 1863-1920) pt.   Na pograniczu światów. Dybuk , którego treść żywo osadzona była w chasydzkiej tradycji i folklorze Żydów z terenów Wołynia, Podola i Ukrainy.  Karta tytułowa włoskiego wydania Dybuka z 1934 roku.    Zarówno dramat An-skiego jak i jego filmowa adaptacja dokonana przez Altera Kacyzne, w reżyserii Michała Waszyńskiego, stanowi ostatnie świadectwo chasydzkich sztetli, które wraz z początkiem XX wieku uległy niemal całkowitej zagładzie. Świat ten ocaliła pasja etnograficzna Szymona A...

    Dziś będzie filmowo, lecz zanim przejdę do filmu cofnę się do czasów średniowiecza. Otóż, cała historia zaczęła się mniej więcej w latach 70-tych XV wieku, gdy na terenie Górnych Niemiec rzekomo miało dochodzić do szerzenia się czarów, kultywowania praktyk pogańskich, w trakcie których miejscowe kobiety miały rzekomo spółkować z Diabłem. Całą sprawą zajęła się stolica Piotrowa. W efekcie, pod koniec 1484 roku, zaniepokojony tymi doniesieniami papież Innocenty VIII wydał dnia 5 grudnia bullę  Summis desiderantes affectibus, której treść potępiała przetaczającą się przez dolinę Renu plagę czarostwa, pogaństwa i wszelkich herezji. Do walki z siłami nieczystymi zostali wysłani dwaj inkwizytorzy  Heinrich Kramer  - inkwizytor na obszar Górnych Niemiec, n uncjusz papieski w Królestwie Czech  i  Jakob Sprenger -  inkwizytor na obszar Nadrenii, teolog kolońskiego uniwersytetu .  Ci dawaj inkwizytorzy słynący ze swej bezwzględno...